اسپرزاتورا، جسارت جنتلمن های ایتالیایی

در مواجهه با مورد پرسش واقع شدن، جسور بودن یکی از سنگرهای دفاعی امن به نظر می رسد. قبل از هرچیز، لازم است بدانیم لازمه ی جسارت در هرچیز، آگاهی و تسلط کامل بر آن موضوع است. از جسارت در لغتنامه، به گستاخی و ردشدن از مرزها تعبیر شده است و بدیهی است که قبل از رد شدن از مرز، باید دقیقا بدانیم که مرز کجاست؛ پس جسارت نمی تواند برچسب مناسبی بر ضعف دانش و مهارت باشد.
 اسپرزاتورا، اصطلاحیست که توسط بالداساره کاستیلیونه نویسنده کتاب “The Book of Courtier” در ادبیات قرن شانزدهم ایتالیا متولد شد و اکنون در استایل جنتلمن های ایتالیایی به حیات خود ادامه می دهد. اسپرزاتورا اینطور تعریف می شود: “انجام دادن کاری، به شیوه ای که به نظر نرسد تلاش زیادی برای انجام آن شده؛ در حالیکه واقعیت عکس آن است.”
مقام اولین کسی که از اسپرزاتورا در پوشش خود استفاده کرده را به بو برومل  (از دندی های قرن نوزدهم انگلستان) نسبت داده اند. برومل ساعتها زمان برای بستن اسکارف گردنی خود به شیوه ای خاص صرف می کرد تا طوری به نظر برسد که انگار هیچ تلاشی برای بستن آن انجام نداده است.
قسمت عمده ای از اسپرزاتورا در سبک پوشش، به شکستن قوانین کلاسیک در استایل معطوف می شود؛ و البته که حتی شکستن قوانین هم، قوانین خاص خود را دارد!
اسپرزاتورا در پوشش، می تواند نمادی از جسارت صحیح باشد؛ زمانی که شخص کاملا به قواعد استایل، مسلط و آگاه است و هوشیارانه برخی از آن ها را تا حد مجاز رعایت نمی کند که به هدف خود (عیان نشدن تلاش برای شیک پوشی) برسد. انگیزه و روند اسپرزاتورا، به طور واضح مهر تاییدی بر پاراگراف اول همین متن است.
مردان ایتالیایی با اسپرزاتورا میانه ی بسیار خوبی دارند؛ ماهرانه می پوشند و آگاهانه قوانین کلاسیک را کنار می گذارند. اگر تصویر یک مرد در پیتی اومو را دیدید که یکی از سگک های کفش دبل مانک استرپ خود را باز گذاشته یا دکمه های سرآستین کت شخصی دوزی شده ی خود را نبسته، به این معنا نیست که هرکسی با هر استایلی می تواند این کارها را انجام دهد و خوش استایل به نظر برسد.

در پایان، استایل هایی از ایتالیا با مفهوم اسپرزاتورا به نمایش گذاشته شده است.