بازیافت پسماند، یک وظیفه، یک لذت

در گذشته در کشور ما بازیافت پسماند به صورت سنتی انجام می شد. مشاغل سنتی تحت عنوان “نمکی” که در گذشته های دور در ازای معاوضه کالا و فروش نمک در سطح شهرها حضور داشتند. با گذشت زمان کالایی که این افراد دریافت می کردند تبدیل به بازیافت پسماند و پسماند نان خانگی شد. در مقیاسی کوچک و به روشی تقریبا بهداشتی بخشی از پسماندهای تولید شده شهرهای کشور در این سیستم سنتی بازیافت می شد. شاید در آن زمان میزان بازیافت پسماند درصد ناچیزی از حجم کل پسماند تولید شده شهری می بود، اما در مقایسه با زمان حال میزان تولید پسماند درصد بسیاری ناچیزی بود. بسیاری از مردم برای خرید روزمره خود سبدهای مخصوصی داشتند که خریدهای خود را همروزه در همان سبدها قرار می دادند. اما در حال حاضر این رویکرد تغییری ناخوشایندی داشته است. تقریبا می توان گفت هیچکسی از چنین رویکرد دلچسبی دیگر استفاده نمی کند و کیسه های پلاستیکی فروشگاه های مختلف جایگزین سبدهای خانگی شده است. کیسه های پلاستیکی که وقتی حدفاصل فروشگاه تا خانه را طی می کنند تبدیل به پسماند می شوند. شاید هزینه مالی این کیسه های پلاستیکی برای خانواده ها ناچیز باشد ولی مواد شیمیایی، سوخت صنعتی، نیروی انسانی و هزینه های اقتصادی تولید آنها در مقیاس کشور بسیار چشمگیر است. طی سال های اخیر شهرداری تهران اقداماتی را برای بازیافت پسماندهای شهر تهران در نظر گرفته است. با رونق گرفتن کسب و کارهای اینترنتی چندین برنامه کاربردی جهت رسیدگی به این موضوع عرضه شده است که شهروندان تهرانی (شاید حتی بزودی سایر شهرهای کشور) می توانند مانند تمام اپلیکیشن های که در گوشی خود نصب دارند با این برنامه ها پسماندهای خود را بازیافت کنند و در ازای این طلای کثیف پول هم دریافت کنند. با این کار قطعا حس بسیاری لذت بخشی است که هم برای کره زمین و کشورمان قدمی برداشته ایم و هم در ازای پسماند ای که از خانه خود خارج کرده ایم پولی هم دریافت کرده ایم. از جمله این اپلیکیشن ها می توان به نرم افزار جاروب، زرپلاس و کاپزی اشاره کرد.