لباس اغلب به عنوان پوست دوم ما توصیف می‌شود؛ یک شکل از خودنمایی است که نمایانگر هویت ما به ظاهر می باشد. با وجود ادعاهای بسیاری از افراد که به مد علاقه‌ای ندارند، همه ما لباس می‌پوشیم و چه از آن خوشمان بیاید یا نه، اینکه چه چیزی می‌پوشیم پیامی را به کسانی که با آنها تعامل داریم ارسال می‌کند.
لباسی که فرد به تن می کند از چند وجه اهمیت دارد؛ از جسم ما در برابر عوامل جوی حفاظت می‌کند، ایمنی بدن را هنگام فعالیت‌های روزانه تقویت می‌کند و اینکه اظهار نظری درباره هویت ما انجام می‌دهد. در حالی که هویت اجتماعی به سوی جهان خارجی از ارزش‌ها و نمادهای مشترک اشاره دارد، هویت شخصی به سوی احساسات داخلی ما متمرکز است. فوکو (1988) شرح داد چگونه عملکردها و ابزارها احساس “خود” را به عنوان “تکنولوژی‌های خود” ایجاد می‌کنند.
اگر لباس را به عنوان یک فناوری برای خودشناسی در نظر گرفته شود، لباس زیر به عنوان یک فناوری برای ارتباط با زمینه‌های بسیار درونی و روحی ما محسوب می‌شود. با وجود افزایش علاقه به روانشناسی مد و در تحقیقات درباره تصویر بدن در میان کارشناسان، مطالعه درباره ارتباط بین روانشناسی و لباس زیر کمتر مورد پژوهش قرار گرفته است.
در طول عمر، تصویری که از اهمیت لباس زیر داریم ممکن است تغییر کند، اما همچنان لباس زیر لباسی است که همه افراد با هر جنسیتی یا سنی از آن استفاده می کنند. زمانی که در آغاز رابطه زناشویی هستیم، لباس زیری انتخاب می‌کنیم که جذاب‌تر جلوه کنیم. زمانی که در رابطه زناشویی احساس امنیت می‌کنیم، ممکن است تصمیم بگیریم که راحتی اولویت داشته باشد، اما در زندگی هر فرد لحظاتی هست که لباس زیر باید ابتدا کاربردی و سپس جذاب باشد. با این حال، صنعت مد به طور بی‌وقفه بر لباس زیر زنان در قیاس با لباس زیر مردان تمرکز بیشتری دارد، تبلیغ “بدن زیبا” یا نمایش “بدن جذاب” که تناسب اندام داشته باشد بخشی از تصویری است که صنعت مد بر آن تاکید بسیار دارد. در دستیابی به این ظاهر، زنان ممکن است از لباس زیرهای ناراحت کننده بیشتر استفاده کنند که برای مدل ها با ظاهر فیزیکی ایده‌ال طراحی شده‌اند. برای بسیاری از ما، نیاز به تطابق با این شیوه زندگی مشکل ایجاد می‌کند. با این حال، فناوری به طراحان کمک می‌کند تا لباس زیر جذاب، کاربردی برای افراد با نیازهای جسمانی خاص ایجاد کنند.
یک مطالعه کیفی منتشر‌شده در سال ۲۰۰۶ توسط یانتزن و همکارانش نشان داد که زنان تلاش قابل توجهی برای انتخاب، خرید و پوشیدن لباس زیر خاص برای مناسبت‌های خاص می‌کنند و اینکه لباس زیر می‌تواند نمایانگر “کیستم واقعی من” باشد. با این حال، تلاش و پول صرف شده برای لباس زیر همیشه لذت‌بخش نیست. تبلیغات لباس زیر به طور عمومی شامل تصاویر مدل‌ها با بدن‌های لاغر، تن‌داده و جوان هستند، بنابراین اعتبار و اعتماد به نفس ما ممکن است کاهش یابد. مطالعات یانتزن نشان دادند که در حالی که لباس زیر می‌تواند تایید کند، همچنین می‌تواند چالش برانگیز باشد.
در یک مطالعه جالب که در یک کنفرانس علوم اعصاب در سال ۲۰۱۴ ارائه شد، کوئینتانا زونینو و همکاران موش‌های نر با موش‌های ماده لباس های خاص طراحی‌شده پوشیده شده بودند جفت کردند. پژوهشگران متوجه شدند که پس از این تجربه وقتی موش‌های نر فرصت برای انتخاب جفت‌گیری با موش‌های ماده با فرم طبیعی و بدون پوشش و موش های ماده ای که پوشش لباس مخصوص را داشتند داده شد، ترجیح می‌دادند با موش‌های ماده با لباس مخصوص جفت‌گیری کنند. پژوهشگران ادعا کردند که – مشابه انسان‌ها – موش‌ها ارتباط بین دیدار و لمس لباس و فعالیت جنسی حس می کنند. این موضوع تطابق‌هایی با اثر هیجان‌انگیز لباس زیر بر مردان را نشان می دهد.
همانند هر پوشاک دیگری، لباس زیر توانایی تاثیرگذاری بر هویت فردی ما را دارد و تأثیر بر دیدگاه‌های هر فرد از خود و دیگران را دارد. روانشناسی لباس زیر، نز مانند روانشناسی مد، کمتر مورد تحقیق قرار گرفته است. با توجه به افزایش علاقه روزافزون به لباس زیر، روانشناسان می‌توانند با مطالعه کمی و کیفی در این مقوله دانش و شناخت بیشتری ایجاد کنند. باید ارتباط خودمان با لباس‌های زیر – محرمانه‌ترین لباس‌های ما – را بهتر بفهمیم.