به دنبال تیشرت از مزارع پنبه تا کمد لباس شما

مراحل پایانی:

رنگ آمیزی پارچه ها، فرآیندی آب بر است که می تواند منجر به آلودگی آب شود. مواد شیمیایی و الیاف ریز آزاد شده در حین رنگ آمیزی می توانند هم به حیات آبزی و هم به اکوسیستم های زمینی آسیب برسانند. ضمن آنکه رنگرزی پارچه به انرژی هم نیاز دارد.

یکی دیگر از نگرانی‌های عمده زیست محیطی مرتبط با صنعت مد، تخلیه فاضلاب تصفیه نشده است. در کشورهایی مانند کامبوج و بنگلادش جایی که تولید لباس صنعت اصلی است، صنعت مد می‌تواند بخش قابل توجهی از آلودگی آب را سبب شود.

همانطور که اشاره شد فرآیند رنگ آمیزی پارچه تیشرت فرآیندی انرژی بر است که نیاز به مقادیر زیادی آب گرم برای تثبیت رنگ ها دارد. پس از رنگ آمیزی، پارچه باید شسته و خشک شود که این امر مصرف انرژی را در تولید لباس بیشتر می کند.

در مجموع تولید یک تیشرت میزان 2.6 گیلوگرم گاز CO2 تولید می کند این میزان برابر با 14 کیلومتر رانندگی با یک خودروی استاندارد و سالم است.

این در حالی که حمل و نقل محصول تا مصرف کننده نهایی که شما باشید بخشی کوچکی از کل کربن تولیدی فرایند یک تیشرت را تشکیل می دهد، استفاده از لباس در خانه آلودگی محیطی بیشتری تولید می کند. شستن، خشک کردن و اتو کردن تی شرت شما انرژی، آب و مواد شیمیایی مصرف می کند. همچنین تیشرت ها و سایر لباس های تولید شده از الیاف ترکیبی مانند پلی استر پنبه و سایر پارچه های مصنوعی هنگام شستن میکروپلاستیک آزاد می کنند که موجب آلودگی اقیانوس و سفره آبهای زیر زمینی می شود. تحقیقات نشان می دهد که تا 35% از میکروپلاستیک های اقیانوس از لباس های مصنوعی ناشی می شود.

متاسفانه بایست گفت صنعت مد سریع (Fast Fashion) موجب افزایش چشمگیر انواع لباس به خصوص تیشرت ها شده است. ظهور پدیده ای فرهنگی از لباس های یکبار مصرف شده است. بسیاری از افراد لباس ها را بعد از چند بار مصرف دور می اندازند یا فقط در کمد لباس خود انبار میکنند بدون آنکه قصد داشته باشند آنها را حتی در مصرف خانگی به کار برند یا اهدا کنند.  زباله های لباس در محل دفن و امحای زباله هر روز بیشتر می شود.